Moja długoletnia fascynacja kinem zderzyła się z obrazem, który grubo ponad 2 dekady przeleżał na niechlubnej kupce wstydu. Wczoraj, dzięki Festiwalowi Pięć Smaków, wreszcie dane mi było obejrzeć to znakomite dzieło Wong Kar-Waia, które do dziś nic nie straciło na swojej ponadczasowości i uderza po zmysłach równie mocno, jak przed 27 laty. Chungking Express, bo to o nim mowa, jest doświadczeniem kompletnym - emocjonalnym, wizualnym i zmysłowym. Chyba nikt, tak jak Wong, nie potrafi w sposób bardzo intymny opowiadać o samotności, mijaniu się wśród tłumu, goryczy niespełnienia i potrzebie bliskości, gdzie szczere spotkanie z drugim człowiekiem jest prawie niemożliwe i wymaga olbrzymiej siły. Neonowo-teledyskowy Chungking Express jest opowieścią, która na długo zostaje w pamięci i powraca w myślach z siłą równie mocną, jak zaraz po projekcji. I wciąż, pomimo niemal do znudzenia odtwarzanego California Dreamin’, chciałoby się powiedzieć „Zagraj to jeszcze raz, Wong”.